Kurdgalnamek (Kurdbêjname) 1

Di warê qeydên nivîskî yên dîrok û şaristaniya neteweya Kurd de em dikarin behsa navê komek kelepûrên balkêş bikin. Awesta û Dînkurd du kitêbên giranbuha yên dînî yên bi Kurdî hatine nasîn in. Teng Gilo yê bi navê Şingulê hatiye nasîn, di sala 700‘ê beriya zayînê de bi Kurdî kitêbek li ser dîn û stêrnasiyê nivîsiye. Aryate bizişkekî Kurd ê bi nav û deng bûye di sala 668‘ê beriya zayînê de li ser zanista bizişkiyê bi rênivîsa Kurdî nivîsiye. Ev kitêb tenê beriya hatina dinyayê ya Mesîh û Îslamê hatine nivîsandin, em dikarin behsa navê Awesta, Dînkurd, Bendhisen, Datistan Dînîk, Artay Wêrafname, Karnameya Erdeşêrê Babekan, Padkar (Yadgarê Zerîran), Dastan Rîdk, Xesro Giwatan û Xutayê Name bikin. Cihê ecêbiyê ye ji bilî tek tûkan, ev û kelepûrên nivîskî yên kevn bi giştî ji nav çûne yan ne li ber dest in.

Ji ber wê, di vê girêdanê de, peydakirina kitêba “Kurdgalnamek”ê ku di sala 1659‘ê zayînî de ji aliyê Kurdekî Zengene yê Beluçî Axwend Mihemed Salih Zengene ve hatiye nivîsandin, xezîne û şahkareke dîrokî ya bi qîmet û mezin e ku (valatiya) dîroka Kurd û Beluçan tijî dike.

Kurdgalnamek behs dike dema ku Keyqubadê paşayê mezin ê Kurdê Madan di sala 853‘yê beriya zayînê de bingeha dewleta Kurdan a Madî danî û piştre bi Efrasiyabê paşayê Tûranê re dest bi şer kir, Kurdên Beluçî bi piştgiriya Keyqubad li dijî Efrasiyab şer kirin. Piştî şikandina Efrasiyab û dagirkirina navçeyên selteneta Tûranê, Keyqubad Kurdên Beluçî li navçeyên hatine dagirkirin, yanî Beluçîstana vê serdemê ku dikeve rojhilatê selteneta Madê bi cih kirin.

Kurdên Beluçî ku destpêkê wek Kurdên Madê û li gel şertên serdemê bi navê Beluç û Birahuyî (Biraxoyî) hatin nasîn, venegeriyan ser erdê bav û bapîrên xwe Kurdistana kevn (Medya) û li navçeyên Beluçistana vê serdemê bi cih bûn.