Kelîle û Dîmne

Kelîle û Dîmne

Beydaba, ji bo bikaribe meqseda dilê xwe ji însanên nezan veşêre û ji bo nezan pê nizanibin van gotina ew ji kê re dibêje, wî merâmên xwe, xwestinên xwe hemî, wek ku çîrokên heywanan bin, li ser zimanê çivîkan, heyvanan hov, wehş û dirinde gotine. Beydaba bi vî awayî xwestiye ku hikmet paqij bimîne, rindî û xemlên hikmetê, ji gotinên çewt were parastîn. Çimkî ji ramana feylesofekî re, hîkmet meydaneke vekirî ye. Hîkmet, ji hezjêkiran re paye, ji dilxwazan re rûmet e.