Dengeêzê

Dinya germ dibû,lê hê çemê zê hêza xwe ji berfa li ser çiyayên wî bajarî.pêlên ava zê hê têra xwe deng derdixist û hûr bûn.Her dema di ber çemê zê de derbas dibûn,çavên min li ser wî divan û diketim nava fikarên kûr. Nihêniyeke newala zê û çemê wê hebû ku mirov digirt û dibir.Heya ji çem û newale zê dûr nedîket ew bernedidan. Min dereng zanîbû lê navê xwe ji zayînê bû. Ji ber hindê herêmeke bi nihenî bû.
Ez û Yûsif, weke her du çelên Berçelan bûn. Em dereng ji bin berfê derketibûn lê kulîlkên herî temendirêj li ser me şîn dibûn. Bihara me ji hemû biharan dirêjtir bû. Em bi awaza dengê zê aram dibûn. Ji ber wê yekê em bêyî hev nedijiyan. Weke cotegûzên bi çiqilekî ve .